Selamlar dostlar
Son yazımın üzerinden 4 sene geçmiş. Yazı yazmak zor geliyor, başlıyorum ve yarım kalıyor hep. Hayatımdaki çoğu şey de böyle zaten, yarım bıraktıklarımla dolu geçmişim. Düşününce kendi kendime, kendimle konuşup yine kendime açılmadığım uzun bir dönemden geçmişim.
Zor bir 4 yıl geçti, ama bir o kadar da kolaydı geriye dönüp bakınca. Çünkü geçti. 4 yıldır yaşadıklarımın hepsi yaşandı, değiştirilemez, yeniden yaşanamaz hiçbiri.
Bazen çok ilginç geliyor bu durum, her gün yepyeni zorluklara uyanıyoruz, yaşadıklarımızı yaşarken içimizde fırtınalar kopuyor o an, korkuyoruz, çekiniyoruz, gülüyoruz, heyecanlanıyoruz, ağlıyoruz, üzülüyoruz, seviniyoruz, seviyoruz... Ama dönüp geriye baktığımızda, geçip giden senelerimize, bu hislerin hepsi gitgide yabancılaşmaya başlıyor. Bütün hayatımız bir kitaptan daha tanıdık değil hiçbirimiz için.
Tüm hayatımız birer kitap cildinden ibaret geçmişe baktığımızda.
Ve en kötüsü de yine güneş altında unutulan bir kitap sayfası gibi silikleşiyor tüm geçmişimiz onlarla ilgilenmeyi bıraktığımızda.
Bu... o kadar da kötü değil belki de? Yeni sayfalar okumak gerekir sanki, değil mi? Aynı kitabı tekrar tekrar, aralıksız, başka hiçbir kitaba elini sürmeden okumak daha mı iyi yeni sayfalardan, kitaplardan?
Bir kitap cildinin sırtıyız hepimiz, aynı raflarda, aynı kitaplıkta ama farklı kitaplar. Aynı evrenin anlatıldığı farklı hikayeleri içeren sayfaları bir arada tutan geçmişimizle hepimiz birer kitabız. Kimimiz geçmişine takılı kalmış, incecik bir kitap iken kimimiz binlerce sayfadan oluşan, her sayfasında ayrı bir müzik çalan koskoca bir eser bırakıyor geride.
Yazı yazmak zor geliyor
