Uzunca bir süredir yapmadığım iki şeyi yapıyorum şu anda, metrobüste netbookumu açmak ve blogum için yazı hazırlamak…
Bu süre zarfında geçen olayların gerçekten büyük, stresli, sorumluluk gerektiren, yorucu gibi tabirlerle ifade edilmesi diğer kişilere göre doğru olsa da bana göre abartı. Şimdiye kadar hiçbir zaman altından kalkamayacağım sorumluluklar almadım, altından kalkamayacağım yükün altına girmedim ve en önemlisi; yapmaya niyetlendiğim hiçbir şeyden pişman olmadım. Olduğumu söylesem de inanmayın zaten…
Neye sinirleniyorum biliyor musun sevgili okur? Yüzüme bakarken mutlu mutlu gülümseyen insanların arkamdan atıp tutmasına… Bir şarkı sözü var, bilmem bilir misiniz?
“Yüzüme bakarken sorunsuz ve şapşal gibidir, yüzüme dönük değilken patlar kininiz. Zaman alıp götürür her şeyi bende fazla kasmam bilirim, dostlar silinir, aşklar silinir…”
Dost dediğiniz adamların, hatta kardeşim diye hitap ettiğiniz adamların arkanızdan söylediklerini duymak ne hissettirirdi size? “Xxxxx mi? Bırak o şer*fsizi ya” demeleri? Ve ertesi gün gelip de size “Naber abi nasılsın?” dediğinde yüzüne bakmadığınızda “Hayırdır, bir sorun mu var?” diyerek yardımcı olmaya çalışması?
İşte bu koyuyor insana.
Geçelim bunları, daha fazla sıkmayayım sizi. Müziğin hayatımda büyük bir yer kapladığı doğru. Giyim tarzım da yakınlık duyduğum müziğe ve kültüre göre zaten. Farkettim ki; kişileri dış görünüşlerine bakarak yargılamak moda olmuş ülkemizde. Serseri olmak kolay mı? Size göre belki, ama bana göre değil. Ben o şekilde yaşayamam…
Çok melankolik oldu, değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder