Elimde hiçbir şey yokken yazıyorum bunları. Kendime ait olanlardan değil, bırakamayacaklarımdan bahsediyorum. Bir serabın peşinden kapılmış giderken ben, arkamdan geliyor geçmişimin gölgesi ve ürküyorum sessizliğimden. Gün geliyor, geçmişimdeki haykırışlarım çıkıyor önüme. Vurdumduymaz, sorumsuz, düşüncesiz zannedilen ama buna mecbur da bırakılan bir genç geliyor gözümün önüne.
Elimde hiçbir şey yok ve ben bir serabın peşindeyim. Kim bilir; belki de kör kuyularda kaynak suyu arıyorum ama umutsuzca değil, hayır. Kuyunun dibine bakamamamın nedeni umutsuzluk değil, çaresizlik. Haykırmak istiyorum fütursuzca, hiç günahım yokmuş gibi bu sessizlikte. Ama yapamıyorum işte.
Bir serabın peşinden gidiyorum adım atmadan ama ceplerimde ümit dolu. İleri baktıkça bana gülen güneşi çevreleyen bulutları düşünüyorum. Belirsizlik içerisinde sessizce duruyorum işte. Seraba ulaşma ümidiyle güneşe bakarak yürüyorum, kaybolmasın, onu da beraberinde götürmesin diye. Sessizliğime ölüm çığlığı eklemesin diye.
Önümde serap, ben üşüyorum sessizliğin gölgesinde. O kadar kaptırmışım ki kendimi, belki de bundandır devam edememem. Bir konuşsam, bir haykırsam susuzluğumu… Metaforların içinde kaybolmuşken kalbimin çaresiz sessizliği ile baş başa kalmak… Sonunda, sana ulaşmak…
Önümde sen, ben gülüyorum sessizliğime…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder